برای آزادی فوری و بی قید شرط علی نجاتی، رضا شهابی و سایر کارگران و زندانیان سیاسی بکوشیم

اطلاعیهﺍﯼ که مورخ 15 نوامبر 2011 توسط نهادهای همبستگی با جنبش کارگری در ایران ــ درخارج کشور درمورد علی نجاتی و رضا شهابی دو کارگر زندانی انتشار یافته، آمده است: "رژیم ضد کارگری جمهوری اسلامی بی توجه به تمامی اخطارها و تذکرات محافل کارگری در مورد وضعیت سلامتی علی نجاتی عضوهیئت مدیرۀ سندیکای کارگران نیشکرهفت تپه و حتی تائیدیۀ ی پزشکی دال برعدم توانائی وی برای تحمل یک سال دیگر زندان تحمیلی، روز12 نوامبر ایشان را که برای ارائۀ مدارک پزشکیﺍش به دادگاه مراجعه کرده بود، دستگیر و زندانی نمود.این عمل جنایتکارانه، نهایت سبعیت و کینه توزی این رژیم ضد بشری حامی سرمایه را می رساند که برخلاف تمام قوانین بینﺍلمللی و اصول انسانی، حتی ازمحبوس کردن یک فعال کارگری با چنین وضعیت جسمی وعواقب خطرناک ناشی از بیماریﻫﺎیش، خود داری نمی کند. ما ضمن این که اساساً صدورحکم زندان برای علی نجاتی (اکنون برای دومین بار و به مدت یک سال) و دیگرفعالین کارگری و سایرجنبشﻫﺎﯼ اجتماعی را باطل و نادرست می دانیم، خواهان لغو آن و آزادی فوری و بدون قید وشرط علی نجاتی هستیم. ما رژیم جمهوری اسلامی و مشخصاً قاضی و دادستان این پرونده را مسئول سلامتی و جان علی نجاتی می دانیم. "

حزب ما ضمن پشتیبانی از این اطلاعیه و حمایت از کارگران زندانی و همۀ زندانیان سیاسی مدتهاست اقدامات مشخص بینﺍلمللی درهمبستگی با کارگران ایران انجام داده و با ارسال نامه به احزاب مارکسیست لنینیست جهان و اتحادیهﻫﺎﯼ کارگری نظر آنها را به مسائل کارگری ایران از جمله زندانیان سیاسی و سرکوب کارگران جلب نموده و خواهان همبستگی با کارگران ایران و آکسیونﻫﺎﯼ عملی علیۀ جمهوری اسلامی گردیده است. در نامهﺍﯼ که در اکتبر ماه امسال به احزاب کمونیست و بیش از 50 اتحادیه و سازمان کارگری ارسال داشته، آورده است:

«.......رژیم جمهوری اسلامی ایران شرایط بسیار دشوار اقتصادی برای کارگران و زحمتکشان ایجاد نموده است. صدها اعتصاب و تظاهرات برای دریافت حقوق معوقه، برای افزایش دستمزد، برای بالابردن حد اقل حقوق ماهانه، برای شرایط بهتر کار، برای تشکیل سندیکای مستقل و برای حذف پیمانکاری و قراردادهای موقت صورت گرفته است. در بسیاری از بخشﻫﺎﯼ اقتصادی، عقد قراردادهای موقت و پیمانکاری، سیاستی است که کارفرمایان برای استثمار بیشتر کارگران اتخاذ کردهﺍند و این سیاست توسط رژیم جمهوری اسلامی حمایت می شود. این سیاست از سیاستﻫﺎﯼ نئولیبرالی سازمان تجارت جهانی نشأت گرفته و توسط آن به کشورهای عضو دیکته می شود. این سیاست خانمان برانداز مشکل عموم کارگران ایران در بخشﻫﺎﯼ مختلف اقتصادی است.  کارگران، چه رسمی و مداوم و چه غیر رسمی و موقت، به این نتیجه رسیدهﺍند که در حذف این پدیدۀ ضد کارگری دارای منافع مشترک هستند.

مطالبۀ تشکیل سندیکای کارگری نیز یکی از مطالبات عمومی کارگران ایران در بخشﻫﺎﯼ مختلف نیروی کار است. رژیم ضد کارگری اسلامی ایران بسیاری از فعالین کارگری را به خاطر تلاش در جهت برپائی تشکل مستقل زندانی و شکنجه نموده است. بسیاری از رهبران جنبش اتحادیهﺍﯼ در ایران سالﻫﺎﯼ طولانی زندان را پشت سر نهادهﺍند. تشکیل سندیکای مستقل کارگری کابوسی برای رژیم جمهوری اسلامی است. رژیم ایران اتحاد کارگران را تهدیدی مرگ آور برای خود می داند و به همین دلیل سعی می کند که هر جنبشی در جهت برپائی تشکل مستقل را خفه کند. با وجود سرکوب وحشیانۀ رژیم جمهوری اسلامی، کارگران و زحمتکشان ایران با پیگیری و تلاش خستگی ناپذیر خود توانستهﺍند چندین سندیکا در بخشﻫﺎﯼ مختلف صنعتی تشکیل دهند. تلاش و کوشش در این جهت در بخشﻫﺎﯼ دیگر هم به وضوح دیده می شود. جهت حرکت جنبش کارگران در سمت کسب موفقیت و به عقب راندن کارفرمایان و رژیم حامی آنها است.

حزب کار ایران (توفان) از کارگران و تمامی مردم ایران می خواهد که مبارزات خود را علیۀ رژیم سرمایهﺪاری و ضد کارگری جمهوری اسلامی شدت بخشند. ما کارگران و زحمتکشان ایران را تشویق می نمائیم که همبستگی خود را با میارزات رفقای کارگر خود در بخشﻫﺎﯼ مختلف نیروی کار ابراز دارند. مطالبات و خواستﻫﺎﯼ یک بخش از کارگران، مطالبات و خواستﻫﺎﯼ تمامی کارگران و زحمتکشان ایران است.  دستاوردهای مبارزاتی یک بخش از کارگران دستاوردی است برای همۀ کارگران و مردم. پیروزی نهائی در اتحاد همۀ کارگران و زحمتکشان در زیر پرچم حزب طبقۀ کارگر است. این تنها مسیر ممکن برای رهائی طبقۀ کارگر ایران از یوغ بندگی سرمایهﺪاری است»

انتشار این نامه در دفاع از مطالبات  کارگران و آزادی فوری آنﻫﺎ از زندان مورد توجه بسیاری از احزاب و سازمانﻫﺎﯼ بینﺍلمللی قرار گرفت و در نشریات حزب مارکسیست لنینیست اسپانیا و هندوستان و چند حزب و اتجادیۀ کارگری انعکاس یافته و این امر نمی تواند موجب مسرت و شادمانی ما و دیگر فعالین کارگری، نیروهای مترقی و انقلابی قرار نگیرد. حزب ما به این اقدامات بینﺍلمللی خود قاطعانه ادامه می دهد و درجهت آزادی فوری کارگران شریف زندانی تمام مساعی خود را به کارخواهد گرفت.

زنده باد همبستگی بینﺍلمللی کارگران علیۀ سرمایهﺪاران

دست رژیم ضد کارگری جمهوری اسلامی از فعالین کارگری و همۀ مردم ایران کوتاه باد!

برای آزادی فوری علی نجاتی، رضا شهابی و همۀ زندانیان سیاسی بکوشیم.

* * * * * * * *

معجزۀ حل معضل بیکاری در ام القرای اسلام

اگر حضرت محمد در قرآن 16 بار گفته است که نمی تواند معجزه کند و معجزه کار خداست. مقامات جمهوری اسلامی در طی 33 سال حاکمیت باندهای مافیائی معمم و مکلا و برادران قاچاقچی و تجار محترم سالانه بیش از 16 هزار بار معجزه می کنند. یکی از این معجزات حل مشکل بیکاری به شیوۀ دولت "عدالت خواه" دکتر احمدی نژاد است.

خبرگزاری مهر در 14 مهرماه 1390 در گزارشی از سفر دکتر محمود احمدی نژاد به شهر کبودر آهنگ استان همدان می نویسد: " محمود احمدی نژاد با بیان این که دولت برای ایجاد 2.5 میلیون شغل در سال جاری و 2.5 میلیون شغل در سال آینده برنامه ریزی کرده است ، می گوید: بیکاری را تا سال آینده با ایجاد 5 میلیون شغل ریشه کن خواهیم کرد."

داریوش قنبری، نمایندۀ مجلس در نشست مجلس خطاب به محمود احمدی نژاد در این رابطه می گوید: "پس از گذشت 6 سال از ریاست جمهوری جنابعالی اکنون مردم ایران به لحاظ اقتصادی تبدیل به دو دسته شدهﺍند، یا بیکار هستند، یا بدهکار. وی اضافه می کند: " به جای آمدن پول نفت بر سر سفرهﻫﺎ احکام جلب بانکﻫﺎ برای مطالبات بانکﻫﺎ از بدهکاران به در خانهﻫﺎﯼ مردم می رود. آقای احمدی نژاد با نادیده گرفتن همۀ واقعیات جامعه در حوزهﻫﺎﯼ اقتصادی و انواع فشارهای تورمی و گرانی، حرفﻫﺎﯼ خیال پردازانه می زند که نمونهﻫﺎﯼ آن ایجاد دو و نیم میلیون شغل در سال جاری و دادن 1000 متر زمین برای ساخت ویلا به مردم است. اکنون سئوال این است با گذشت هشت ماه  از سال جاری چه تعداد از این شغلﻫﺎﯼ وعده داده شده ایجاد شدهﺍند. آیا می دانید برای ایجاد دو و نیم میلیون شغل در کشور افزایش نرخ رشد اقتصادی باید 25 در صد باشد در حالی که بنا بر برخی آمارها این نرخ حدود یک درصد است.

مطابق طرح آمارگیری نیروی کار مرکز آمار ایران جمعیت فعال کشور (شامل مجموع افراد شاغل و جویای کار) در سال 1384، بیست و سه میلیون و دویست و نود هزار نفر بوده که در سال 1388 به بیست و سه میلیون و هشتصد و چهل هزار نفر رسیده است. به این ترتیب طی چهار سال 550 هزار نفر و به عبارت دیگر سالانه حدود 140 هزار نفر وارد بازار کار شدهﺍند. البته باید به دو نکته نیز توجه داشت یکی این که سالانه به طور متوسط حدود هفتصد هزار نفر به جمعیت متقاضی کار اضافه می شود و دوم این که طبق آمار رسمی رشد اقتصادی در این سالﻫﺎ بین 6.5 تا 4 درصد اعلام شده است که در سال جاری به یک تا صفر درصد کاهش یافته است. حال چگونه امکان دارد در شرایطی که به دلیل سیاستﻫﺎﯼ ضد ملی و مافیائی اقتصادی حاکم که در جهت تخریب تولید صنعتی و کشاورزی داخلی و گسترش هر چه بیشتر واردات به نفع تجار محترم و برادران قاچاقچی عمل می شود و روزانه خبر بسته شدن و ورشکستگی مراکز تولیدی و اخراجﻫﺎﯼ دسته می رسد تا سال آینده 5 میلیون شغل به وجود آورد؟ این سئوالی است که پاسخ آن را تمام ملت ایران به خوبی می دانند. معجزۀ دروغ! چیزی که به وفور در ایران اسلامی تولید شده و تاحد تهوع به خورد مردم می دهند.

روزنامه شرق در مطلبی تحت عنوان "آمار دولت در مورد بیکاری دروغ است" می نویسد :

"امروز دیگر برای پیدا کردن بیکاری نیازی نیست پی افراد بی سواد یا دیپلمه باشید چرا که خیلی راحت می توان از یک جامعه هدف 100 نفری حداقل 50، 60 نفر کارشناس (لیسانس) بیکار، 10 الی 15 نفر کارشناس ارشد، یکی، دو نفر دکترا و دست آخر 20 تا 30 فرد کم سواد پیدا کرد."

خباز نمایندۀ مجلس در رابطه با آمار بیکاری دولت می گوید:"من در حالی که از وضعیت تعطیلی کارخانهﻫﺎ و واحدهای تولیدی از نزدیک اطلاع دارم و هر روز بر حجم بیکاران افزوده می شود چگونه باید این آمار را باور کنم؟

سید محمد پور فاطمی نمایندۀ تنگستان می گوید: "از مسئولان می خواهیم از این دروغﻫﺎ کمتر بگویند، در استان بوشهر 95 هزار نفر در پارس جنوبی مشغول به کار بودند اما در حال حاضر تنها زیر 8 هزار نفر مشغول به کار هستند. آقایان چطور می گویند که بیکاری کم شده است. آمار اشتغال دولت غیر واقعی است و باید از آقای احمدی نژاد بپرسیم این آمار غلط را از کجا می آورد؟"

بانک مرکزی در گزارشی مطرح می کند که طی سالﻫﺎﯼ 84 تا پایان 89، هفتصد و سی هزار شغل در بخش کشاورزی از بین رفته است.

خبرگزاری ایلنا در گزارشی از مصاحبه با دبیر سندیکای صنعت برق ایران نسبت به خطر بیکاری 900 هزار نیروی کار این صنعت هشدار می دهد.

اکونومیست در ماه ژوئن 2011 نیروی کار ایران را 26 میلیون و 400 هزار و نرخ بیکاری را 14.1 در صد اعلام نمود و پیش بینی می کند در دوسال آینده نیز نرخ بیکاری 15 درصد خواهد بود.

عبدالرضا ترابی عضو کمیسیون اقتصادی مجلس نرخ واقعی بیکاری در ایران را بالای 30 درصد و جمعیت بیکار را دست کم 7.5 میلیون نفر می داند.

روزنامۀ اعتماد در مطلبی تحت عنوان "7 عامل اساسی نرخ بالای بیکاری در ایران" ضمن نا موفق خواندن طرح خصوصی سازی شرکتﻫﺎﯼ دولتی اعلام می کند در طی چهار سال اخیر بیش از 1400 شرکت خصوصی شده در ایران اعلام ورشکستگی کردهﺍند  که مسلماً این مسئله تشدید مشکل بیکاری را به دنبال داشته است.

حال دولت "عدالت خواه" جناب آقای دکتر احمدی نژاد برای حل مشکل رو به گسترش بیکاری به معجزۀ دروغ و جعل آمار رو آورده و با طرح این که افرادی حتی با یک ساعت کار در هفته شاغل محسوب می شوند، می خواهد مشکل بیکاری را حل کند.

نقل از توفان الکترونیکی شماره 65 نشریه الکترونیکی حزب کارایران آذر ماه 1390

www.toufan.org