سوریه به کجا می رود؟
درحاشیۀ نشست اپوزیسیون سوریه در ترکیه
تظاهراتﻫﺎﯼ ضد دولتی درسوریه هم چنان ادامه دارد.این مبارزات که با الهام از انقلاب تونس و مصر آغازیدن گرفت رژیم مستبد بشار اسد را شدیداً در تنگنا قرارداده است.رژیم دیکتاتوری سوریه تا کنون جز سرکوب و ارعاب پاسخ دیگری به خواستهﻫﺎﯼ مردم نداده است.مطالبات مردم در کلییتﺍش دموکراتیک و علیۀ زورگوئیﻫﺎﯼ نظامی است که ظاهراً شکل جمهوری دارد اما عملکردش موروثی سلطنتی است و با یک رژیم متعارف دموکراتیک فرسنگﻫﺎ فاصله دارد. رژیم بشار اسد ناتوان از پاسخ به مطالبات مردم به چماق و کشتارمتوسل شده و عملا ًزمینۀ دخالت امپریالیستﻫﺎ در امور داخلی سوریه را فراهم آورده است. امپریالیستﻫﺎ با دامن زدن به بحران سوریه و تبلیغات سرسام آور در مورد نقض حقوق بشر در این کشور و حمایت از آن بخش از اپوزیسیون خود فروخته که از سیاستﻫﺎﯼ استعماری الهام می گیرد گام به گام در پی تحقق همان سناریوئی است که در لیبی جریان دارد. طرح پیشنهادی محکومیت دولت سوریه در شورای امنیت سازمان ملل متحد پیش زمینۀ این سناریو بود که با وتوی چین و روسیه مواجه گردید و آن را به شکست کشانید، تحریم اقتصادی سوریه توسط اتحادیۀ اروپا و تبلیغ محاکمۀ بشار اسد در دادگاه بینﺍلمللی لاهه ... همه درجهت همان سیاستی است که به منظور سرنگونی رژیم سوریه تدوین و طرح شده است. لیکن توطئۀ امپریالیستﻫﺎ و در رأس آن آمریکا به این زودیﻫﺎ پایان نخواهد گرفت و آنها برای مشروعیت بخشیدن به سیاستﻫﺎﯼ تجاوزکارانهﺍشان به رأی شورای امنیت سازمان ملل متحد نیازمندند تا در ادامۀ آن بتوانند تحت لوای دفاع از حقوق بشر و پیش گیری از قتل عام مردم سوریه به سوریه تجاوز نمایند و با سرنگونی رژیم بشار اسد رژیمی را در مسند قدرت بنشانند که حافظ منافع بی چون و چرای آنها در منطقه باشد.
اخیراً اپوزیسیون سوریه متشکل از چندین جریان سیاسی که در آنتالیا ــ ترکیه گرد آمدند مردم را فراخواندند تا با سرنگونی رژیم بشار اسد به نظام استبدادی و سرکوبگر او پایان دهند و زمینه را برای استقرار یک حکومت دموکراتیک و مردمی که از حقوق همۀ آحاد ملت، اعم از اقوام و اقلیتﻫﺎﯼ گوناگون ملی و مذهبی فراهم آورند. طبق قطعنامۀ پایانی این کنفرانس، ضمن حمایت و همدردی با مبارزات مردم سوریه اما مخالفت آشکار خود را نیزبا هر گونه دخالت نظامی خارجی اعلام داشته و از تمامیت ارضی میهن دفاع نموده است. لیکن بخشی از همین اپوزیسیون موافقت خود را با دخالت نیروهای خارجی در امور داخلی سوریه و محاکمۀ بشار اسد در دادگاه بینﺍلمللی لاهه اعلان داشته است. در همین رابطه یکی از هئیتﻫﺎﯼ نمایندگی این کنفرانس که پایگاه آن در واشنگتن است به نمایندگی از محمد آل عبدالله به روزنامۀ گاردین چنین گفت:
» باید سیاست شورای امنیت سازمان ملل متحد در قبال معمر قذافی را به فال نیک گرفت. ما نیز به چنین قطعنامهﺍﯼ در مورد رژیم سوریه نیازمندیم. «
نیروئی که با اتکا به امپریالیسم و مزدوران خارجی به دنبال سرنگونی رژیم بشار اسد باشد ماهیتاً ارتجاعی تر و عقب مانده تر از رژیم کنونی سوریه است و نیروهای سالم و مستقل اپوزیسیون باید هوشیارانه حسابشان را از نوکران و نیروهای حامی امپریالیسم و استعماری جدا کنند و مستقلاً و با تکیه به مردمشان برای آزادی و دمکراسی برزمند.
امپریالیسم آمریکا با حمایت زیرکانه و کمک مالی به بخشی از اپوزیسیون حامی استعمار نقابﻫﺎ را دریده و با اشک تمساح ریختن برای مردم سوریه به دنبال مداخلۀ مستقیم نظامی در سوریه است.حزب ما درمقالات گذشته به افشای این سیاست ارتجاعی و تجاوزکارانه پرداخته و آن را شدیداً محکوم کرده است. ما در مقالۀ توفان 135 خرداد ماه 1390 در مورد جاپای سازمانﻫﺎﯼ جاسوسی در سوریه نوشتیم که:
» در اواخر ماه آوریل 2011 مطبوعات جهان بر اساس اسناد منتشر شدۀه دولت آمریکا خبر دادند که از زمان دولت جرج بوش امپریالیست آمریکا مبلغ 6 میلیون دلار به اپوزیسیون خود فروختۀ سوریه برای سرنگونی رژیم سوریه کمک کرده است. مارک تنر Mark Toner سخنگوی ادارۀ خارجی آمریکا در مورد این کمکﻫﺎ اظهار داشت: "ما از سازمانﻫﺎﯼ گوناگونی که در سوریه، آزادی و دموکراسی طلب می کنند، حمایت می کنیم". روزنامۀ واشنگتن پست افشاء کرده است گردانندگان فرستندۀ تلویزیونی بارادا Barada که امواجش از لندن به سوریه ارسال می شود و با کمک مالی "سیا" در سال 2009 بنیانگذاری شده است از دریافت کنندگان این کمکﻫﺎ بودهﺍند. از آغاز شورشﻫﺎﯼ مردم در سوریه فعالیتﻫﺎﯼ این فرستنده بر اساس همان گزارشات گسترش فراوان یافته است. طبیعتاً چنین اپوزیسیون خود فروختهﺍﯼ که هوادار "دموکراسی" و ضد "استبداد" حزب بعث است، در قبال دریافت این کمک، حاضر نیست اشغال سرزمین سوریه را توسط اسرائیل محکوم کرده و جنایات صهیونیستﻫﺎ را افشاء کند. این اپوزیسیون همدست امپریالیست در منطقه است و در فردای تحولات سوریه هوادار استقرار رژیمی است که به مصالح ملت سوریه و خلقﻫﺎﯼ منطقه خیانت کند. در میان ما ایرانیﻫﺎ نیز از این قبیل اپوزیسیون وجود دارند که با دریافت کمک از سازمان سیا برای سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی خود را دموکرات جلوه داده ولی به اسارت ایران در فردای سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی صحه می گذارند. «
حمایت از مبارزۀ مردم سوریه و ممالکی با همین ماهیت، متناسب با تحول و تکامل شعارها و خواستﻫﺎﯼ سیاسی ترقیخواهانه و انقلابی این جنبشﻫﺎ است. اگر قرار باشد در سوریه یک رژیم عقب ماندۀ مذهبی بر سر کار آید که خواستﻫﺎیش به مراتب عقب مانده تر از رژیم بشار اسد بوده و نه تنها حقوق دموکراتیک مردم را نادیده بگیرد، بلکه منافع ملی کشور و استقلال آن را نیز نابود سازد است و یا یک رژیم غیر مذهبی قدرت را کسب کند که همدست آمریکا در منطقه باشد و جای خالی حُسنی مبارک را پر کند، چنین جنبشی را نمی توان مورد حمایت قرار داد. محصولات این جنبش رژیمی است که از رژیم بشار اسد به مراتب ارتجاعی تر و عقب مانده تر و وابسته به امپریالیسم و نوکر صهیونیسم است. تنها جنبشﻫﺎئی در این ممالک از جمله سوریه قابل حمایتﺍند که حکومتی مترقی تر، پیشرفته تر و مقاوم تر و مبارز تر در مقابل امپریالیسم و صهیونیسم در مقایسه با رژیم کنونی سوریه بر سر کار آورند. یعنی حکومتی دموکراتیک و متکی بر مردم در عین حفظ جهات ضد صهیونیستی و ضد امپریالیستی این حکومت. روشن است که اعمال نفوذ اجانب در سوریه خطر پیدایش لیبی دیگری را در ابعاد وحشتناک تر در منطقه در پی دارد و این از نظر مردم سوریه و منطقه، پنهان نیست. بشار اسد با سرکوب وحشیانۀ مردم فرصتﻫﺎﯼ طلائی فراوانی را برای ایجاد یک وحدت دموکراتیک در میان خلق سوریه از دست داده است. کشتار مخالفین که جنازهﻫﺎﯼ آنها برای امپریالیستﻫﺎ بیشتر سود آور است تا برای خود مردم، به انزوای بشار اسد و ضربه پذیریش بیشتر کمک می کند. تجربۀ سوریه و لیبی نشان می دهد که رژیمﻫﺎﯼ ولایت فقیهی که به مردمشان متکی نیستند حتی قادر نخواهند بود از تمامیت ارضی کشورشان در مقابل دسیسهﻫﺎﯼ امپریالیستی دفاع کنند و مردم این کشورها سرانجام این رژیمﻫﺎ را سرنگون خواهند ساخت. روش این دولتﻫﺎ در اِعمال استبداد در درون کشور، وضعیت سیاسی را به بن بست می کشاند و دست نیروهای مترقی درون این ممالک را می بندد و امکان مانور سیاسی را برای آنها به شدت سخت می سازد.
وظیفۀ مارکسیست لنینیستﻫﺎﯼ سوریه است با دخالت فعال در جنبش ضد اختناق و دیکتاتوری و پیوند مطالبات دموکراتیک مردم با مبارزۀ ضد امپریالیستی و ضد صهیونیستی مهر خود را بر جنبش بکوبند و آن را به سرمنزل مقصود رهنمون سازند. تنها شرکت نیروهای انقلابی و به ویژه مارکسیست لنینیستﻫﺎ در این جنبشﻫﺎ و تلاش برای کسب رهبری آنهاست که تضمین پیروزی این جنبشﻫﺎ خواهد بود. این جنبشﻫﺎ باید با جنبش طبقۀ کارگر برای رهائی خویش پیوند بخورند.
وضعیت سوریه و لیبی باید هشداری به رژیم سرمایهﺪاری جمهوری اسلامی ایران باشد. با سرکوب و آدمکشی نمی توان به بقاء حکومت کمک کرد. پافشاری بر سر غارت کشور و سرکوب مردم فضای عمومی را به نفع اشغال کشور توسط نیروهای بیگانه فراهم می سازد. وقتی مشتی مافیای در قدرت به خواست مردم تن در ندهند و از هیچ خودسری و بی قانونی و جنایتی رویگردان نباشند. وقتی جان مردم به لب رسید دیگر نمی توانند در شرایط خفقان و فقدان سازمانﻫﺎﯼ سیاسی مردمی، بین بد و بدتر مرز روشنی را تشخیص دهند و آن وقت آغاز فاجعه است و این رژیمﻫﺎ مسئول مستقیم این فاجعهﺍند که در تاریخ به زشتی از آنها یاد خواهد شد.
توفان الکترونیکی
نشریه الکترونیکی حزب کارایران
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر